“آیا می توانم عاشق یک غریبه شوم؟” هنرمند رقص لورن باکس گفت. “آیا ممکن است یک غریبه عاشق من شود؟” آیا من رد خواهم شد؟ آیا ما ناامید خواهیم شد؟
سخت است که بدانیم در Lotto Royale، یک نمایش دو روزه از اجراهای یک به یک چه اتفاقی خواهد افتاد، اما اعصاب را از بین می برد. این مانند یک ملاقات کور است: اعضای تماشاچی یک زمان رزرو می کنند و از طریق یک سیستم قرعه کشی با هنرمندان رقص جفت می شوند. باکست گفت: «شاید ما همدیگر را نمی خواهیم. “اما ما با هم چه کنیم؟ همانطور که کار می کردم، این چیزی است که توجه من را به خود جلب کرده است.»
این آخر هفته، 17 هنرمند رقص – از جمله آملیا بانده، میفیلد بروکس، موریا ایوانز، جنیفر مونسون، الیوت رید، الکس روداباگ و آنه وو – هر کدام شش اجرای خصوصی را طی دو روز به عنوان بخشی از جشنواره رودخانه به رودخانه شورای فرهنگی منهتن پایین ارائه خواهند کرد. . این دومین نسخه لوتو رویال است که برای اولین بار در برلین ارائه شد. این قالب توسط کامیلا مالنچینی، رقصنده و کیوریتور، با همکاری طراح رقص لیتون لاچمن و گروه TENT طراحی شده است.
ماهیت لوتو رویال به مفهوم ارزش می پردازد. برخی از هنرمندان شناخته شده هستند، در حالی که برخی دیگر کمتر شناخته شده اند. مالنچینی در مصاحبه ای در زوم گفت: «مهم نیست کی باشد. “این کار کسی است و دری به سوی یک تجربه است.”
برای شرکت، اعضای تماشاگر یک بلیت زمان‌بندی شده رزرو می‌کنند و قبل از سفر به یک مکان نزدیک – داخل یا خارج – که در آن هر اجرا ترکیبی از خصوصی و عمومی می‌شود، با هنرمندشان در موزه بندر جنوبی خیابان ملاقات می‌کنند. جان هوبیار، یک رقصنده نیویورکی که تبدیل به تهیه کننده شد و به عنوان یکی از مخاطبان در آن شرکت کرد، گفت که در برلین نیز همین امر صادق بود.
او را به داخل پارک هدایت کردند و چشمانشان را بسته بودند – نترس، او رضایت خود را اعلام کرد – به هوبیار اشیایی داده شد تا نگه دارد. هوبیار گفت، مجری که با او همراه شده بود، درباره تجربه‌اش در آن لحظه و همچنین «فقط درباره زندگی، دنیا، هر چیزی» با او صحبت کرد. “احساس هیجان انگیز و طراوت بخش بود.”
هوبیار به عنوان متصدی مهمان در River to River، Lotto Royale را همراه با Malenchini و Lachman که سرپرستی این نسخه را نیز بر عهده داشتند، به نیویورک آورده است.
هوبیار در مورد این مفهوم گفت: “بخشی از چیزی که به آن علاقه دارم آسیب پذیری ندانستم که قرار است آثار چه کسی را ببینم یا با چه کسی جفت خواهم شد.” “این قبلاً یک پیشنهاد بسیار صمیمی است، اما ندانستن اینکه قرار است این لحظه را با چه کسی سپری کنید، این احساس را بیشتر می کند.”
برای مخاطب، چنین لحظاتی ممکن است شامل متن، صحبت کردن یا حرکت مبتنی بر وظیفه همراه با رقص باشد. اکثر هنرمندان در مورد داشتن گزینه ها و طرح های جایگزین در ذهن صحبت کردند. برخی در مورد رفتار با مخاطبان مانند مهمان صحبت کردند. همانطور که منطق مصرف را به چالش می کشد، لوتو رویال نیز نیاز به ایمان دارد. معمولاً هنگام خرید بلیط، تصوری از آنچه خواهید دید دارید. اما قرعه کشی تصادفی است.
بنده، یکی از هنرمندان شرکت کننده، گفت: “من به قرعه کشی مسکن نیویورک و قرعه کشی گرین کارت و سپس این منوی هنرمندان فکر می کنم: جایزه بزرگ کیست؟” جایزه تسلی کیست؟ استیک در منو کیست و سالاد مجلسی کیست؟ نه به این دلیل که احساس می‌کنم این سلسله مراتب وجود دارد، بلکه احساس می‌کردم جالب و عجیب است.»
هوبیار گفت که امیدوار است این تجربه به هنرمندان فرصتی بدهد تا نحوه سنجش موفقیت در اجرا را تغییر دهند. هر چند وقت یکبار طراحان رقص می توانند شش نمایش را با این سرعت دنبال کنند؟ آنها می توانند زیرک باشند. آنها می توانند تغییر کنند و از یک عملکرد به عملکرد بعدی تغییر کنند.
در اصل، لوتو رویال، که در طول همه گیری به دنیا آمد، به سادگی راهی برای اجرا بود. مالنچینی از حدود 30 هنرمند دعوت کرد تا اجراهای انفرادی در فضاهای عمومی ایجاد کنند. تنها شرط این بود که آنها زنده بمانند. او می‌گوید: «پرفورمنس سعی می‌کرد خود را با چیزهای آنلاین و با ساخت ویدیو سازگار کند. “من فکر می کردم که موجود زنده مهمترین چیز است.”
هنرمندان نیویورکی رویکردها و علایق فردی دارند. الکس روداباگ به این فکر می کند که چگونه به عنوان یک بیننده وقتی توانسته تماشاگران دیگر را در طول اجرا ببیند، با مشکل مواجه شده است. او گفت: «دوست دارم آب بنوشم یا وزنم را بدون نگرانی در مورد چیزها تغییر دهم و همچنین به دسترسی هم فکر می کنم. “من علاقه مندم فضایی را برای مخاطب بگذارم تا بفهمد با چه چیزی احساس راحتی می کند. احساس می‌کنم می‌خواهم به آنها صندلی بدهم و می‌توانم آن را نزدیک یا دور بگذارم، اما به‌اندازه خوب بودن با مخاطب، دنبال مخاطبی نیستم که خوب باشد.»
میفیلد بروکس به این پروژه به عنوان یک اکسپدیشن فکر می کند. بروکس گفت: «انتخاب ماجراجویی خودت برای من بسیار جالب است. چون سفر برای من بخشی از اجراست.»
بروکس گفت بخش باطراوت یک به یک بودن این است که ارزش را از اجرا می گیرد. در همان زمان، آنها گفتند: «احساس می‌کنم ترس زیادی در ملاء عام وجود دارد. «این نوع ترس در مترو وجود دارد. این نوع پروژه‌های هنری می‌توانند مداخلاتی باشند، اتفاقاتی که راه‌هایی را برای کمی شجاعت بیشتر در جمع باز می‌کنند – و دلسوز. و فقط کمی شیمی فضای عمومی را تغییر دهید.”
باکس، در مصاحبه ای ویدئویی با بروکس و جولیا گلادستون – که در حال آموزش برای تبدیل شدن به یک روان درمانگر است و زندگی خود را به همه چیز تبدیل می کند، صحبت می کند، او گفت: “درگیر شدن به نکات ظریف فردی در یک” – به فضای عمومی نیز فکر می کند. باکست گفت که این امر خصوصی تر شده است. او با استناد به کتاب لورن برلانت، «درباره ناراحتی افراد دیگر» گفت: «و فکر می‌کنم نیاز است که ماهیچه‌های جمعی خود را برای تحمل حضور دیگران کار کنیم.» گلادستون با خوشحالی نسخه خودش را بالا گرفت.
باکست گفت: «ما در واقع باید از ظرفیت خود استفاده کنیم تا در کنار نیازهای دیگران باشیم. «نیویورک واقعاً از ما می‌خواهد که این کار را انجام دهیم – به ویژه از نظر اشکال زندگی که در شهر سرکوب می‌شوند و سرکوب می‌شوند. و این بیشتر شبیه یک تمرین روزمره است تا یک اعتراض یا چیزی. من احساس می‌کنم این فریم می‌تواند دعوتی برای کار کردن با آن عضله باشد.»
