جیمز کامرون کارگردان «تایتانیک» به نقص‌هایی در طراحی تایتان ساب اشاره می‌کند

جیمز کامرون، کارگردان برنده اسکار تایتانیک، روز پنجشنبه گفت: ما هرگز چنین تصادفی نداشتیم.

آقای. کامرون، متخصص شناورهای زیردریایی، ده ها بار به سمت هالک رو به زوال کشتی شیرجه زده است و یک بار در یک کشتی کوچک با طراحی خود به ته عمیق ترین فرورفتگی سیاره فرو رفته است.

در مصاحبه ای آقای کامرون از دست دادن احتمالی جان پنج نفر در زیردریایی تیتان از شرکت OceanGate را شبیه چیزی خواند که هیچ کسی که در اکتشافات خصوصی اقیانوس فعالیت می کند ندیده است.

او گفت: «هرگز در این عمق تلفاتی رخ نداده است و مطمئناً هیچ انفجاری رخ نداده است.

انفجار در اعماق دریا زمانی اتفاق می افتد که فشار له کننده پرتگاه باعث می شود یک جسم توخالی به شدت به سمت داخل سقوط کند. اگر جسم به اندازه ای بزرگ باشد که بتواند پنج نفر را در خود جای دهد، آقای. کامرون در مصاحبه ای گفت: “این یک رویداد بسیار خشونت آمیز خواهد بود – مانند 10 مورد انفجار دینامیت.”

در سال 2012، آقای کامرون یک شناور آزمایشی را طراحی و در منطقه ای در اقیانوس آرام به نام Challenger Deep اجرا کرد. آقای. کامرون به دنبال تاییدیه ایمنی کشتی توسط سازمان‌هایی در صنعت دریایی که چنین خدماتی را به شرکت‌های متعدد ارائه می‌دهند، نبود.

“ما این کار را آگاهانه انجام دادیم” زیرا این کاردستی آزمایشی بود و مأموریت آن علمی بود، آقای. کامرون گفت. من هرگز وسیله نقلیه ای را طراحی نمی کنم که مسافران را ببرد و گواهینامه آن را نداشته باشد.

آقای. کامرون به شدت از استوکتون راش، مدیر اجرایی OceanGate انتقاد کرد که در زمان ناپدید شدن غوطه ور در روز یکشنبه، آن را هدایت کرد، زیرا هرگز گواهی امن بودن زیردریایی خود را دریافت نکرد. وی خاطرنشان کرد که آقای راش صدور گواهینامه را مانعی برای نوآوری خواند.

آقای “در اصل موافقم.” کامرون گفت. “اما وقتی مشتریان پولی را در زیردریایی خود قرار می دهید نمی توانید چنین موضعی داشته باشید – وقتی مهمانان بی گناهی دارید که به شما و اظهارات شما در مورد ایمنی خودرو اعتماد دارند.”

به عنوان یک ضعف طراحی در زیردریایی تیتان و یک علامت هشدار احتمالی برای مسافران آن، آقای. کامرون به ساخت آن با کامپوزیت های فیبر کربن اشاره کرد. این مواد به طور گسترده در صنعت هوافضا استفاده می شوند زیرا وزن آنها بسیار کمتر از فولاد یا آلومینیوم است، اما پوند به پوند قوی تر و سفت تر هستند.

مشکل آقای کامرون گفت، این است که یک کامپوزیت فیبر کربنی “استحکامی در فشرده سازی ندارد” – این اتفاق زمانی رخ می دهد که یک وسیله نقلیه زیر آب عمیق تر به پرتگاه فرو می رود و با افزایش شدید فشار آب روبرو می شود. “این چیزی نیست که برای آن طراحی شده است.”

وی افزود که این شرکت از حسگرهایی در بدنه تایتان استفاده کرده استبرای ارزیابی وضعیت بدنه کامپوزیت فیبر کربن. OceanGate در مطالب تبلیغاتی خود به سنسورها به عنوان یک ویژگی نوآورانه برای “پایش سلامت بدنه” اشاره کرد. در اوایل سال جاری، یک کارشناس دانشگاهی این سیستم را به عنوان فراهم کردن زمان کافی برای خلبان برای توقف فرود و بازگشت ایمن به سطح توصیف کرد.

برخلاف شرکت، آقای. کامرون آن را «سیستم هشدار دهنده» نامید تا به خلبان زیردریایی اطلاع دهد که آیا «بدنه در حال آماده شدن برای انفجار است».

آقای. کامرون گفت که شبکه حسگر روی بدنه زیرساخت راه حلی ناکافی برای طرحی است که او آن را ذاتاً ناقص می‌داند.

او در مورد شبکه حسگرهای بدنه گفت: «این مثل چراغی نیست که وقتی روغن خودروی شما کم است روشن شود. “این فرق دارد.”