ناسا مدال های فضانوردان آپولو 7 را در مراسمی در اکتبر 2008 به استناد خدمات ممتاز ارتقاء داد، با توجه به موفقیت ماموریت، علی رغم مشاجرات با کنترلرهای پرواز. غرفه آقای کانینگهام تنها خدمه ای بود که در آن زمان زنده بود. سرگرد آیزل، که در سال 1987 درگذشت، توسط بیوه‌اش، سوزان آیزل بلک، نمایندگی شد. کاپیتان شیرا که در سال 2007 توسط فضانورد بیل اندرس درگذشت.
آقای. کرافت موضع آشتی جویانه ای اتخاذ کرد. او به آقای دکتر گفت: «ما یک بار به شما سختی دادیم، اما مطمئناً از آن جان سالم به در بردید و از آن زمان بسیار خوب کار کردید. کانینگهام در یک پیام ضبط شده “تو خودت خوب کار کردی، برای ناسا خوب کار کردی، و رک و پوست کنده من خیلی مفتخرم که تو را دوست خطاب می کنم.”
رونی والتر کانینگهام در 16 مارس 1932 در کرستون، آیووا متولد شد و بزرگترین فرزند از پنج فرزند بود. پدرش، والتر، یک تجارت کوچک ساختمانی داشت. هنگامی که او جوان بود، خانواده اش به ونیز، کالیفرنیا نقل مکان کردند.
او در سال 1951 وارد نیروی دریایی شد و در جنگ کره با جنگنده های تفنگداران دریایی پرواز کرد. پس از ترک خدمت فعال در سال 1956، مدرک لیسانس و فوق لیسانس فیزیک را از دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس دریافت کرد. در اکتبر 1963، در حالی که در شرکت رند کار می کرد و در حال تحصیل در سطح دکترا بود، به عنوان سومین گروه از فضانوردان ناسا انتخاب شد.
اندکی پس از آپولو 7، آقای. کانینگهام به عنوان مدیر برنامه Skylab شناخته شد که اولین ایستگاه فضایی آمریکا را توسعه داد. فضانورد پیت کنراد در سال 1970 جانشین او شد. کانینگهام سال بعد از ناسا استعفا داد، زیرا نتوانست مأموریتی برای پرواز در مأموریت‌های آتی Skylab دریافت کند.
آقای. کانینگهام بعداً یک مدیر ارشد در شرکت های مالی و املاک و مستغلات شد. در سال 2012، او به گروهی از فضانوردان سابق و کارمندان ناسا پیوست که نامه‌ای به آژانس ارسال کردند و در آن از ادعاهای اثبات‌نشده‌اش مبنی بر اینکه دی اکسید کربن ساخته دست بشر عامل اصلی گرمایش جهانی است انتقاد کردند.
