چگونه امی شرالد هنرمند مشهورترین بوسه تاریخ را دوباره تصور کرد

این ممکن است معروف‌ترین بوسه‌ای باشد که تا به حال در دوربین ثبت شده است – ملوان آمریکایی که دست‌هایش را دور زنی با یونیفرم سفید پزشکی در میدان تایمز حلقه می‌کند و بدنش به‌طور چشمگیری در بدن او جمع شده است. تصویر سیاه و سفید آلفرد آیزنشتاد که در بحبوحه جشن روز VJ، که عملاً جنگ جهانی دوم را به پایان رساند، برای اولین بار در مجله Life در سال 1945 منتشر شد و از آن زمان به یکی از نمادهای فرهنگ عامه تبدیل شد.

در نهایت به استودیوی هنرمند امی شرالد راه یافت، جایی که نقاش مشهور از سنگ‌های محک بصری مختلف در تاریخ آمریکا استفاده می‌کند تا پرتره‌های خود را از زندگی روزمره سیاه‌پوستان آگاه کند – نمایشی که تا حد زیادی از تاریخ هنر حذف شده است.

هنرمند امی شرالد با “برای عشق و برای کشور”. اعتبار: کلوین بولاک

او در یک تماس ویدیویی گفت: «ما در جایی هستیم که ازدواج‌های همجنس‌گرایان تهدید می‌شود و اغلب خشونت‌های مرگبار علیه افراد تراجنسیتی و غیر باینری وجود دارد. «عاطفه در آن جامعه تحت نظارت پلیس است، و بنابراین سیاست لذت عمومی وارد عمل می‌شود.

“سابقه ای طولانی از سانسور و پاک کردن وجود دارد که بوسه همجنس گرایان را سنگین کرده است، و اغلب از دید حذف می شود. من فکر می کنم که ما در لحظه ای زندگی می کنیم که بکارگیری یک بوسه – و به طور خاص یک بوسه همجنسگرا – می تواند به عنوان استفاده شود. یک جوجه‌نورد.”

در طول دهه گذشته، شرالد به یک چهره برجسته در هنر معاصر آمریکا تبدیل شده است، که بیشتر به خاطر پرتره سال 2018 بانوی اول سابق میشل اوباما که اکنون در گالری پرتره ملی آویخته شده است، شناخته شده است. فیگورهای سیاه او که به رنگ «گریسای» (سایه‌های خاکستری) نقاشی شده‌اند، اغلب با پارچه‌های رنگارنگ تزیین شده‌اند و در مقابل فضایی آرام از آبی آسمانی، بنفش یا اخرایی قرار دارند. طراحی مجدد بوسه روز وی جی توسط شرالد بخشی از مجموعه جدیدی از 9 نقاشی است که این هفته در گالری Hauser & Wirth لندن با عنوان “جهانی که ما می سازیم” نمایش داده می شود. ماه آینده با کتاب او به همین نام همراه خواهد شد.

عنوان از یک برنامه رادیویی است که شرالد در حال گوش دادن به آن بود، یک چرخش عبارتی که به طور مختصر ذکر شد که در حالی که او در حال آماده سازی نمایشگاه بود با او باقی ماند.

او گفت: “این بازتابی از تمایل من برای ثبت زندگی آنگونه که آن را می بینم یا احساس می کنم است.”

تصاویر متفاوت

شرالد در ساخت هر اثر هنری به‌طور گسترده از دوربین استفاده می‌کند و قبل از شروع به نقاشی، عکس‌های استودیویی را روی صحنه می‌برد. هر اثری رابطه‌اش با عکاسی را پنهان نمی‌کند، بلکه به آن متمایل می‌شود، هر بوم شبیه به ملاقات دو رسانه است.

اما نقاشی او از بوسه میدان تایمز، علی‌رغم همه شباهت‌هایش، حسی کاملاً متفاوت با تصویر آیزنشتاد دارد، که در آن چهره زن در حالی که ملوان او را محکم گرفته است، مبهم است.

در تخیل مجدد شرالد، مردی با پیراهن گلدوزی شده سفید و کلاه ملوانی، شریک زندگی خود را به نزدیکی می کشد و در حالی که او را پایین می آورد، سرش را در آغوش می گیرد. چهره دوم، در راه راه، یک دستمال گردن قرمز و شلوار برش زرد قناری، کلاه خود را در کناری نگه می دارد و خودش را تسلیم بوسه می کند و به آغوش اعتماد دارد.

بوسه روز وی جی به نمادی ماندگار در فرهنگ عامه تبدیل شده است. اعتبار: آلفرد آیزنشتات/ مجموعه تصاویر زندگی/ شاتر استوک

در سال 2019، در جریان موجی از اتهامات و افشاگری‌های جهانی از سوی زنانی که مورد آزار و اذیت یا تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند، یک خرابکار در فلوریدا با اسپری «#MeToo» را روی مجسمه‌ای بر اساس تصویر آیزنشتاد نقاشی کرد. با توجه به مکالمات پیرامون رضایت، بسیاری از مفسران آنلاین شروع به دیدن بوسه روز وی جی در نوری جدید کردند – نه اوج اشتیاق که در یک ژست به سبک هالیوود قدیمی تجسم یافته بود، بلکه شاید یک بوسه قوی و بدون متقابل.

شرالد گفت: “من فکر می کنم مردم شروع به گفتگو در مورد آن به شیوه ای متفاوت کردند.” “این یک نسل متفاوت است.”

در مقابل، شرالد آسایش زوجی را که در هر صحنه شرکت می‌کنند، در اولویت قرار می‌دهد. او گفت: “اگر آنها راحت نبودند، این یک نقاشی متفاوت بود.” اگرچه آن‌ها مدل‌هایی هستند که یکدیگر را نمی‌شناختند، اما توانستند لحظه‌ای را خلق کنند که در آن صمیمیت آنچه در آنجا اتفاق می‌افتد را احساس کنید.»

مکانی برای تأمل

رنگ نیز بر حال و هوای «برای عشق و برای وطن» تأثیر می‌گذارد، زیرا پس‌زمینه شهر به نفع یک امتداد بدون درز و بدون سایه از رنگ آبی است.

او توضیح داد: «فکر می‌کنم رایج‌ترین موضوع در نمایشگاه، پالت رنگی است، به‌ویژه رنگ آبی، و… که فیگورها را به هم می‌ریزد». “با وجود اینکه تفسیر ما از رنگ ذهنی است، (من) به امید، شفا و الوهیت، اقیانوس، آسمان، معنویت فکر می کردم.”

شرالد در مورد رنگ آبی در آثارش گفت: «(من) به امید، شفا و الوهیت، اقیانوس، آسمان، معنویت فکر می کردم. اعتبار: با حسن نیت امی شرالد/هاوزر و ویرث

در سرتاسر نمایش جدید شرالد، پس‌زمینه‌های آبی به‌جای نشانه‌های لوکیشن، به بوم‌ها حس آرامش می‌دهند. در یکی از نقاشی‌های «پادشاهی»، کودکی در بالای سرسره زمین بازی سبز، مکث می‌کند و به بیننده نگاه می‌کند و آسمان فضای بزرگی را پشت سر او تشکیل می‌دهد. این حس مینیمالیستی را بازتاب می دهد اثر اخیر «اگر تسلیم هوا می‌شوی، می‌توانی سوار آن شوی»، که مردی را به تصویر می‌کشد که روی یک تیر صنعتی سبز رنگ نشسته است و رنگ سرد به ظاهر بی‌پایانی در زیر و بالای خود دارد. این تصویر اخیر نیز اشاره ای به یک عکس معروف آمریکایی بود: تصویر کارگران ساختمانی در سال 1932 خوردن ناهار، در بالای هوا در بالای یک پرتو در شهر نیویورک. او درباره آثار هنری خود در سال 2019 گفت: “من آن نقاشی را خیلی دوست دارم.” از زمانی که آن را ساختم سعی کردم آن را بازسازی کنم.

عکاسی همیشه تأثیر عمیقی بر آثار شرالد داشته است. پس از قرن ها و قرن ها نقاشی خالی از حضور سیاه پوستان، اختراع دوربین به هنرمندان و خانواده های سیاه پوست راهی برای ارائه خود و جوامعشان داد.

او گفت: «می‌توانستم به تاریخ عکاسی نگاه کنم و تصاویری از خانواده‌های سیاه‌پوست، سیاه‌پوستان پیدا کنم و این برای من واقعاً مهم بود. به عکس‌هایی که با نگاه کردن به آن‌ها بزرگ شدم و خانه خانواده‌ام فکر می‌کنم. تازه به درک عمیق‌تری از کاری که انجام می‌دادم، دست یافتم.»

شرالد تلاش کرده است تا آن احساسات بازتاب و تعلق را به بینندگان خود منتقل کند. او قبلاً نقاشی‌هایش را «محل استراحت» جامعه سیاه‌پوستان نامیده بود و مهم نیست که چگونه کارش تکامل می‌یابد، برای او هرگز تغییر نخواهد کرد.

او گفت: «به دلیل شیوه‌ای که تاریخ هنر بدون صدا یا تصویر هنرمند سیاه‌پوست تکامل یافته است، فکر می‌کنم کار همیشه همین خواهد بود – فکر نمی‌کنم تغییر کند.» “اگر بخواهید، این تقریباً شبیه مانیفست من است. این است که فضا را اشغال کنم، زمان را بازیابی کنم و تلاش کنم تا از طریق کاری که می‌سازم، تغییری در جهان ایجاد کنم. فکر می‌کنم تصاویر با چشم‌ها دیده می‌شوند، اما آنها نیز احساس می‌شوند. از دل.”