مارتین آمیس، غول ادبیات داستانی بریتانیا در اواخر قرن بیستم، روز جمعه در سن 73 سالگی درگذشت. همانطور که میچیکو کاکوتانی منتقد سابق کتاب نیویورک تایمز در بررسی کتاب خاطراتش در سال 2000 با عنوان “تجربه” درباره آمیس نوشت، او “نویسنده ای مجهز بود.” با زرادخانه ای دلهره آور از هدایای ادبی: تسلط خیره کننده و آفتاب پرست بر زبان، تمایل به پرداختن به مسائل بزرگ و بوم های اجتماعی بزرگتر و چشمی نابخشودنی و گرماجو برای جوشش ناخوشایند زندگی معاصر.
او اساساً به خاطر رها کردن آن زرادخانه در رمان‌های شوخ‌آمیز و جسورانه زبان‌شناختی شهرت داشت، اما او همچنین یک مقاله‌نویس، خاطره‌نویس و منتقد درجه اول بود. کتاب های زیر برخی از قله های حرفه آمیس را به تصویر می کشند.
این اولین رمان نیمه بیوگرافی آمیس بود و او را به عنوان یک شوخ طبعی همه چیزخوار و ناظر تاریک زندگی معرفی کرد. این کتاب در مورد چارلز بزرگراه، یک نوجوان خردمند، و اولین عشق او، ریچل نویز، در سال قبل از رفتن او به کالج است.
منتقد ما با توصیف چارلز، نویسنده ای مشتاق، نوشت: این رمان «حماسه فاق و بغل اواخر نوجوانی» است، «یک دستگاه جوش اجباری، موچین سوراخ بینی، بازرس دستمال استفاده شده و شمارشگر چین و چروک. … برای اینکه چارلز را به موجودی دلپذیر و بی اشتها تبدیل کند، نیاز به استعداد طنز خاصی دارد و مارتین آمیس آن را دارد.”
بسیاری از خوانندگان این رمان را بهترین رمان اولیه آمیس می دانند. این فیلم داستان جان سلف، کارگردان آمریکایی بریتانیایی تبلیغات تلویزیونی است که برای فیلمبرداری اولین فیلم بلند خود به نیویورک آمده است. او هذیان است، او یک تنبل است، او یک درهم و برهم است – و او در این صفحه شرکت بسیار خوبی دارد.
منتقد ما، ورونیکا گنگ، نوشت: “تصویر و سنگینی کتاب انرژی عمیق تری را ارائه می کند. یک ساده لوحی دوباره تخیل شده که به فوریت یک سوال اساسی و بزرگ را مطرح می کند: بقیه ما باید از این منظره چه بسازیم. یک هموطن در حال کامل شدن است؟» آمیس خود در رمان به‌عنوان یک شخصیت ظاهر می‌شود، «یک نوع زاهدی بلندمرتبه که در مورد هنر داستان‌نویسی و پدیده «جنایت بلاعوض» به چت‌های نظری پرداخته است.»
این رمان کمیک پر زرق و برق و سیاه که در برابر لندن رو به زوال می گذرد، یک معمای قتل درباره قتلی است که هنوز اتفاق نیفتاده است. این شامل سامسون یانگ، رمان‌نویس آمریکایی است که از انحراف نویسنده رنج می‌برد، و تعداد زیادی از شخصیت‌های دیگر، که خواننده در آنها ویژگی‌های نجات‌بخشی پیدا می‌کند.
منتقد ما، بت پستسکی، «زمین‌های لندن» را «رمان پیکارسکی سرشار از تأثیراتش»، «تصویر زیبایی از جامعه‌ای وحشی و هوس‌انگیز» نامید. در عصر داستان های تخیلی، این کتاب بزرگی از اختراعات طنز و طنز است.
مفهوم روایی این رمان به طرز فریبنده ای ساده است: وقایع نگاری وارونه است. خوانندگان با شخصیت اصلی، تاد فرندلی، در بستر مرگ ملاقات می‌کنند و با پیشروی داستان، زندگی او از هم می‌پیچد و از بیمارستان به صحنه حمله قلبی‌اش به قسمت‌های بسیار تاریک‌تر می‌رود. خوانندگان می آموزند که دوستانه، جدیدترین نام مستعار این مرد است: سال ها قبل، او یک پزشک نازی بود که از اروپا به مقصد ایالات متحده فرار کرد.
ساختار روایی ترکیب‌های نگران‌کننده‌ای را ایجاد می‌کند – کارگران بهداشت زباله‌ها را دور می‌ریزند، بیماران سالم وارد بیمارستان می‌شوند و مریض را ترک می‌کنند، و در آشویتس، به نظر می‌رسد که کشتار دسته‌جمعی اقداماتی خلق‌کننده هستند. دیوید لمن، که در کتاب ریویو می نویسد، آن را به سادگی بیان می کند: «خود ابزار تاریخ تجدیدنظرطلب در خدمت داستان های دلخراش قرار می گیرد».
مناسب است که این رمان درباره حسادت مصرف‌کننده‌ای که یک نویسنده نسبت به دیگری احساس می‌کند در بسیاری از روزنامه‌ها در بریتانیا منتشر شد، تا حدی به دلیل میزان پولی که آمیس برای آن پرداخت شد. میچیکو کاکوتانی نوشت: «اطلاعات» با طنز و لطیف، خنده‌دار و ناراحت‌کننده، جهشی بزرگ در کارنامه آمیس را نشان می‌دهد. «در اینجا، در داستانی از اضطراب میانسالی و یاس ادبی، تمام مضامین و تجربه‌های سبکی داستان‌های قبلی آمیس در یک کل سمفونیک گرد هم می‌آیند.»
کریستوفر باکلی در «بوک ریویو» نوشت: «امیس اینجا بسیار خیره‌کننده است. «اطلاعات» کمی به وسط کشیده می‌شود، اما شما هرگز از یک عبارت درخشان، استعاره‌ی رکابی یا بینش بی‌نظیر در مورد وضعیت انسان دور نیستید.»
در سال 2019، منتقدان کتاب تایمز، «تجربه» را در میان 50 بهترین خاطرات 50 سال گذشته قرار دادند. وقتی کتاب در سال 2000 منتشر شد، میچیکو کاکوتانی آن را ستایش کرد و پیش‌بینی کرد که این کتاب به خاطر «پرتره‌ی زنده و شگفت‌انگیز پدر فقید نویسنده، رمان‌نویس و شاعر کمیک کینگزلی آمیس» به یاد می‌ماند. این یک پرتره است “متحرک شده با بینش ادبی با چشمان روشن و عشق و محبت پایدار.”
او گفت در مجموع، «تجربه» «کاملاً محقق‌شده‌ترین کتاب آمیس بود – کتابی که شوخ طبعی، عقل و جسارت او را با جذابیت و گرمای جدید ترکیب می‌کند، کتابی که در یکباره به عنوان ادای احترامی عاشقانه از پدرش ایستاده است. و به عنوان تحقق استعدادهای فراوان خود به عنوان یک نویسنده.
آمیس همان خشونت و سبکی را در نقد خود به ارمغان آورد که در مورد رمان هایش انجام داد. میچیکو کاکوتانی نوشت: نقدها و مقاله‌های این مجموعه «به‌طور پیوسته قانع‌کننده، اغلب روشن‌کننده و تقریباً همیشه سرگرم‌کننده هستند». آمیس در آنها درباره آستن، ناباکوف، آپدایک و بسیاری دیگر می نویسد. جنی ترنر در بوک ریویو می‌نویسد: «علاقه‌های فراادبی آمیس، مانند شطرنج، پوکر و سلاح‌های هسته‌ای، نشان داده می‌شوند، اما به طور خلاصه. “این پرتره ای از هنرمند به عنوان خواننده کتاب های بزرگ است.”
آمیس رمان آخر خود را «نسبتاً کاملاً زندگی‌نامه‌ای» نامید. این شامل پرتره‌هایی از سه نویسنده است که نقش‌های مهم و ارزشمندی را در زندگی او بازی کردند: فیلیپ لارکین، سائول بلو و کریستوفر هیچنز. پارول سهگال در تایمز نوشت: این کتاب «ترکیبی ناپایدار و کاریزماتیک از واقعیت و داستان است». در بوک ریویو، تام بیسل آن را «زیباترین کتاب آمیس» نامید، تا حدی به دلیل توصیف آن از مرگ طولانی هیچنز، که «تنها سرسخت‌ترین» خوانندگان را متاثر خواهد کرد.
سهگل همچنین بر این عنصر کتاب تأکید کرد و نوشت: «این روی هیچنز است که آمیس وارد یک ثبت جدید می شود. آمیس نویسنده ای که به خاطر سبکش بسیار مورد ستایش قرار می گیرد (اما به خاطر سبک بودنش مورد تمسخر قرار می گیرد)، به عمق احساس و زبان ساده ای دست می یابد که در آثارش کاملاً جدید است.
