آمی دونگ: “دهکده سنگ قبر” بوسان که توسط پناهندگان کره ای در یک گورستان ژاپنی ساخته شده است.

یادداشت ویراستار:بلیط ماهانه یک سری سفرهای سی ان ان است که برخی از جذاب ترین موضوعات جهان سفر را به تصویر می کشد. در ماه اکتبر، ما تمرکز خود را به چیزهای نامتعارف تغییر می دهیم و همه چیز را از فضاهای خالی از سکنه گرفته تا مکان های متروک برجسته می کنیم.

بوسان، کره جنوبی
CNN
–

در نگاه اول، آمی دونگ مانند یک روستای معمولی در شهر بوسان کره جنوبی به نظر می رسد، با خانه های رنگارنگ و کوچه های باریک که در مقابل کوه های بلند قرار گرفته اند.

اما با بررسی دقیق‌تر، بازدیدکنندگان ممکن است مصالح ساختمانی غیرعادی را ببینند که در پایه‌های خانه، دیوارها و راه پله‌های شیب‌دار تعبیه شده است: سنگ قبرهایی که با حروف ژاپنی حکاکی شده است.

آمی دونگ که به آن دهکده فرهنگی سنگ قبر نیز می‌گویند، در طول جنگ کره ساخته شد، جنگی که در سال 1950 پس از حمله کره شمالی به جنوب آغاز شد.

درگیری تعداد زیادی از مردم را در سراسر شبه جزیره کره آواره کرد – از جمله بیش از 640000 کره شمالی که از 38 موازی تقسیم کننده دو کشور عبور کردند.طبق برخی برآوردها

در داخل کره جنوبی، بسیاری از شهروندان نیز به جنوب کشور، دور از سئول و خطوط مقدم فرار کردند.

بسیاری از این پناهجویان عازم بوسان، در سواحل جنوب شرقی کره جنوبی شدند – یکی از تنها دو شهری که هرگز در طول جنگ توسط کره شمالی تصرف نشد، شهر دیگر دایگو است که در 88 کیلومتری (55 مایلی) فاصله دارد..

بوسان به پایتخت موقت زمان جنگ تبدیل شد و نیروهای سازمان ملل متحد اطراف شهر را ساختند. بر اساس وب سایت رسمی شهر، امنیت نسبی آن – و شهرت آن به عنوان یک پناهگاه نادر در برابر ارتش شمال – بوسان را به “شهر عظیم پناهندگان و آخرین سنگر قدرت ملی” تبدیل کرد.

اما تازه واردان با یک مشکل مواجه شدند: یافتن جایی برای زندگی. فضا و منابع کمیاب بود و بوسان تا حد خود برای انطباق با هجوم گسترده بود.

برخی پاسخ خود را در آمی دونگ یافتند، مرده‌سوزخانه و گورستانی که در پای کوه‌های غلتان بوسان قرار داشت.،این دوره از حکومت استعماری – و استفاده ژاپن از برده های جنسی در فاحشه خانه های زمان جنگ – یکی از عوامل تاریخی اصلی پشت روابط تلخ دو کشور تا به امروز است.

طبق مقاله ای در راهنمای بازدیدکنندگان رسمی دولت شهر، در طول آن دوره استعماری، مناطق مسطح و مرکز شهر بوسان در کنار بنادر دریایی به عنوان قلمرو ژاپن توسعه یافتند. در همین حال، کارگران فقیرتر در داخل کشور، در کنار کوه‌ها مستقر شدند – جایی که گورستان آمی دونگ زمانی خاکستر مردگان ژاپنی را در خود جای می‌داد.

بر اساس مقاله سال 2008 کیم جونگ ها از دانشگاه دریانوردی کره، روی سنگ قبرها نام، تولد و تاریخ مرگ متوفی، حک شده به کانجی، هیراگانا، کاتاکانا و دیگر اشکال خط ژاپنی نوشته شده است.

اما به گفته راهنمای بازدیدکنندگان شهر، پس از پایان اشغال ژاپن، منطقه گورستان متروک شد – و زمانی که پناهجویان پس از شروع جنگ کره به داخل سیل آمدند، آن مقبره ها برچیده شد و برای ساختن مجموعه ای متراکم از کلبه ها مورد استفاده قرار گرفت و در نهایت یک خانه کوچک ایجاد شد. دهکده» در جایی که تبدیل به یک کلان شهر گسترده می شود.

کونگ یون کیونگ، استاد مهندسی شهرسازی در دانشگاه ملی پوسان، می‌گوید: «در شرایط اضطراری، زمانی که زمین وجود نداشت، یک قبرستان آنجا بود و به نظر می‌رسید مردم احساس می‌کردند که باید در آنجا زندگی کنند.

پناهندگان سابق مصاحبه شده در مقاله کیم در سال 2008 – بسیاری از افراد مسن در آن زمان که خاطرات دوران کودکی خود را در آمی دونگ به یاد می آورند – خراب کردن دیوارهای قبرستان و برداشتن سنگ قبرها برای استفاده در ساخت و ساز را توصیف کردند که اغلب در این فرآیند خاکستر را دور می انداختند. به گفته کیم، این منطقه به مرکز اجتماع و بقا تبدیل شد، زیرا پناهجویان سعی کردند با فروش کالاها و خدمات در بازارهای بوسان از خانواده خود حمایت کنند.

او در این مقاله می نویسد: «آمی دونگ مرز بین مرگ و زندگی برای ژاپنی ها، مرز بین مناطق روستایی و شهری برای مهاجران، و مرز بین زادگاه و مکان خارجی برای پناهندگان بود.

آتش بس که در 27 ژوئیه 1953 امضا شد، درگیری بین دو کره را متوقف کرد – اما جنگ هرگز به طور رسمی پایان یافت زیرا معاهده صلح وجود نداشت. پس از آن، بسیاری از پناهندگان در بوسان برای اسکان مجدد در جای دیگری رفتند – اما برخی دیگر ماندند و شهر به مرکز احیای اقتصادی تبدیل شد.

بوسان امروز بسیار متفاوت به نظر می رسد، به عنوان یک مقصد تعطیلات ساحلی پررونق. در آمی دونگ، بسیاری از خانه‌ها در طول سال‌ها بازسازی شده‌اند، برخی از آن‌ها دارای پوشش‌های تازه‌ای از سبز آبی و رنگ سبز روشن هستند.

اما بقایای گذشته باقی مانده است.

با قدم زدن در روستا، سنگ قبرها را می توان در زیر درها و راه پله ها و در گوشه دیوارهای سنگی مشاهده کرد. در خارج از برخی از خانه ها، از آنها برای نگه داشتن سیلندرهای گاز و گلدان های گل استفاده می شود. اگرچه برخی هنوز دارای کتیبه های واضح هستند، برخی دیگر با گذشت زمان از بین رفته اند، متن دیگر خوانا نیست.

و تاریخ پیچیده روستا – زمانی نمادی از استعمار، جنگ و مهاجرت بود – در تخیل نیز به چشم می خورد. کیم نوشت: در طول سال‌ها، ساکنان گزارش داده‌اند که ارواح متوفی ژاپنی را مشاهده کرده‌اند و چهره‌هایی را توصیف کرده‌اند که کیمونو پوشیده‌اند که ظاهر و ناپدید می‌شوند.

وی افزود که فولکلور منعکس کننده این باور عمومی است که ارواح مردگان با حفظ خاکستر یا بقایای آنها که در روستا آشفته شده بود، گره خورده است.

دولت بوسان تلاش هایی را برای حفظ این بخش از تاریخ خود انجام داده است، به طوری که آمی دونگ اکنون یک جاذبه گردشگری در کنار دهکده فرهنگی معروف گامچئون است که هم با اتوبوس و هم با وسیله نقلیه شخصی قابل دسترسی است.

یک مرکز اطلاعات در ورودی آمی دونگ، معرفی مختصری و همچنین نقشه ای از محل یافتن برجسته ترین مکان های سنگ قبر را ارائه می دهد. برخی از دیوارها با تصاویری از سنگ قبرها به نشانه اشاره به ریشه های روستا نقاشی شده اند – اگرچه چندین تابلو نیز از بازدیدکنندگان می خواهند که ساکت و محترمانه باشند، با توجه به تعداد ساکنانی که هنوز در منطقه زندگی می کنند.

در حالی که روستا را ترک می کنید، تابلویی در جاده اصلی نوشته شده است: “برنامه ای برای ساخت (یک) مکان یادبود در آینده پس از جمع آوری سنگ قبرهای پراکنده در سراسر مکان وجود دارد.”