هنگامی که فضانوردان آپولو 11 در جولای 1969 به ماه رفتند، ناسا نگران امنیت آنها در طول پرواز پیچیده بود. آژانس همچنین نگران بود که چه چیزی ممکن است فضانوردان با خود بیاورند.
سال ها قبل از آپولو 11، مقامات نگران بودند که ماه ممکن است میکروارگانیسم ها را در خود جای دهد. چه می شود اگر میکروب های ماهاز سفر برگشت جان سالم به در برد و باعث تب قمری در زمین شد؟
برای مدیریت این احتمال، ناسا برنامه ریزی کرد تا افراد، ابزار، نمونه ها و وسایل نقلیه فضایی که با مواد ماه در تماس بودند را قرنطینه کند.
اما داگومار دگروت، مورخ محیط زیست در دانشگاه جورج تاون، در مقاله‌ای که این ماه در مجله تاریخ علمی Isis منتشر شد، نشان می‌دهد که این تلاش‌های «حفاظت از سیاره» تا حدی که قبلاً به طور گسترده شناخته نشده بود، کافی نبودند.
دکتر پروتکل قرنطینه موفقیت آمیز به نظر می رسید. دگروت در این مطالعه نتیجه گیری می کند: «فقط به این دلیل که نیازی به آن نبود».
دکتر. کار آرشیوی دگروت همچنین نشان می دهد که مقامات ناسا می دانستندمیکروب‌های ماه می‌توانند یک تهدید وجودی (اگر با احتمال کم) باشند و قرنطینه قمری آنها احتمالاً در صورت وجود چنین تهدیدی، زمین را ایمن نگه نمی‌دارد. آنها توانایی خود را برای خنثی کردن این تهدید به هر حال بیش از حد فروختند.
این روایت عصر فضا، دکتر. ادعای مقاله Degroot، نمونه ای از تمایل پروژه های علمی به کم اهمیت جلوه دادن خطرات وجودی است که مقابله با آنها بعید و دشوار است، به نفع تمرکز بر مشکلات کوچکتر و محتمل تر. همچنین با آماده شدن ناسا و سایر آژانس های فضایی برای جمع آوری نمونه هایی از مریخ و دیگر جهان های منظومه شمسی برای مطالعه روی زمین، درس های مفیدی ارائه می دهد.
در دهه 1960، هیچ کس نمی دانست که آیا ماه دارای حیات است یا خیر. اما دانشمندان به اندازه کافی نگران بودند که آکادمی ملی علوم کنفرانسی در سطح بالا در سال 1964 برای بحث در مورد آلودگی ماه به زمین برگزار کرد. دکتر “آنها توافق کردند که خطر واقعی است و عواقب آن می تواند عمیق باشد.” دگروت گفت.
دانشمندان همچنین موافقت کردند که قرنطینه برای هر چیزی که از ماه برمی‌گردد هم ضروری و هم بیهوده است: انسان‌ها احتمالاً در مهار یک تهدید میکروسکوپی ناکام خواهند بود. بهترین کاری که زمینی‌ها می‌توانستند انجام دهند این بود که انتشار میکروب‌ها را تا زمانی که دانشمندان یک اقدام متقابل ایجاد کردند، کند کنند.
با وجود این نتایج، ناسا علناً اعلام کرد که می تواند از سیاره محافظت کند. ده‌ها میلیون دلار برای یک مرکز قرنطینه پیچیده، آزمایشگاه دریافت قمری، هزینه کرد. “اما علیرغم این همه پیچیدگی زیبا، فقط اشتباهات اساسی و اساسی وجود داشت.” دگروت گفت.
مقامات ناسا به خوبی می دانستند که این آزمایشگاه بی نقص نیست. دکتر. مقاله Degroot بسیاری از یافته‌های بازرسی‌ها و آزمایش‌هایی را که جعبه‌های دستکش و اتوکلاوهای استریل‌کننده را نشان می‌دادند که ترک خورده، نشت کرده یا سیل زده بودند، توضیح می‌دهد.
در هفته‌های پس از بازگشت خدمه آپولو 11، 24 کارگر در معرض مواد ماه قرار گرفتند که زیرساخت‌های تاسیسات قرار بود از آنها محافظت کند. آنها باید قرنطینه می شدند. دکتر دکتر، شکست‌های مهار «تا حد زیادی از مردم پنهان بود. دگروت نوشت.
اقدامات اضطراری برای آزمایشگاه – مانند اقداماتی که در صورت آتش سوزی یا مشکلات پزشکی باید انجام شود – نیز شامل شکستگی می شودانزوا
جردن بیم، مورخ علم در دانشگاه شیکاگو که درگیر دکتر Dr. تحقیق دگروت
بازگشت فضانوردان آپولو 11 به زمین نیز سیاره را در معرض خطر قرار داد. به عنوان مثال، وسیله نقلیه آنها طوری طراحی شده بود که در مسیر پایین، هوای خود را تخلیه کند و فضانوردان باید دریچه خود را در اقیانوس باز کنند.
در یادداشتی در سال 1965، یکی از مقامات ناسا اظهار داشت که آژانس از نظر اخلاقی موظف است از آلودگی احتمالی جلوگیری کند، حتی اگر به معنای تغییر وزن، هزینه یا برنامه ماموریت باشد. اما چهار سال بعد، در بازگشت او به زمین، فضاپیما به هر حال هواگیری کرد و فضای داخلی کپسول با اقیانوس آرام برخورد کرد.
جان رامل، که دو دوره به عنوان افسر حفاظت از سیاره ناسا خدمت کرده است، می گوید: «اگر موجودات قمری که قادر به تولید مثل در اقیانوس زمین بودند، وجود داشتند، ما نان تست می کردیم.
احتمال وجود چنین موجوداتیوجود بسیار کوچک بود اما عواقب در صورت انجام آنها بسیار زیاد بود – و برنامه آپولو اساساً آنها را از طرف سیاره پذیرفت.
این تمایل به کم اهمیت جلوه دادن خطر وجودی – به جای اولویت دادن به تهدیدهای احتمالی با پیامدهای کمتر – در زمینه هایی مانند تغییرات آب و هوایی، سلاح های هسته ای و هوش مصنوعی خود را نشان می دهد. دگروت گفت.
در مأموریت آپولو، مقامات نه تنها خطرات را کم اهمیت جلوه دادند. آنها در مورد آنها شفاف نبودند.
دکتر “شکست بخشی از یادگیری است.” بیم در مورد قرنطینه ناکافی گفت.
درک اینکه چه چیزی جواب نداده است مهم خواهد بود زیرا ناسا در حال آماده شدن برای بازگرداندن نمونه‌هایی از مریخ است، مکانی که احتمال وجود حیات بسیار بیشتر از ماه در دهه 2030 است.
نیک بناردینی، افسر فعلی حفاظت سیاره ای آژانس، گفت که ناسا از زمان آپولو در مورد حفاظت از سیاره ها چیزهای زیادی یاد گرفته است. این سازمان از همان ابتدا در حال ایجاد حفاظت است و کارگاه هایی برای درک شکاف های علمی برگزار می کند و در حال حاضر روی یک آزمایشگاه نمونه مریخ کار می کند.
آژانس همچنین قصد دارد مستقیماً با مردم ارتباط برقرار کند. “ارتباطات مخاطره آمیز و ارتباطات به عنوان یک کل بسیار مهم است.” بناردینی گفت. پس از همه، او خاطرنشان کرد، “آنچه در خطر است، بیوسفر زمین است.”
تصور اینکه زیست کره در معرض خطر ارگانیسم های بیگانه باشد، دشوار است، اما احتمال آن صفر نیست. دکتر دکتر “ریسک‌های کم‌احتمال و عواقب بسیار مهم هستند.” دگروت گفت. کاهش آنها یکی از مهمترین کارهایی است که دولت ها می توانند انجام دهند.
